Sprzęt, z którego w ramach odbioru odpadów korzystają pracownicy MPO, jest stale unowocześniany. Na przestrzeni lat wdrażano kolejne innowacyjne rozwiązania, które usprawniały codzienne działania Spółki podczas odbioru odpadów. Wspominając dawne czasy, widać,  jak dużo się zmieniło.

W latach 90. w warszawskich altanach śmietnikowych codziennością były pojemniki metalowe SM-1100, V-700 i SM-110 przeznaczone na odpady zmieszane. Wówczas segregacja była raczej rzadkością, a jeżeli już miała miejsce, to wykorzystywano w tym celu metalowe pojemniki, tzw. „dzwony”. Zestawy składały się z 4 sztuk, a  podział wyglądał następująco: papier, plastik, szkło białe oraz szkło kolorowe. Znacznie popularniejsze były jednak zestawy złożone z 3 pojemników. W ich przypadku jako oddzielne frakcje wydzielono papier, plastik oraz szkło. Wszystkie pojemniki były metalowe, a alternatywa z tworzyw sztucznych pojawiła się dopiero na przełomie tysiącleci.

Popularne niegdyś „dzwony” nie różnią się tak bardzo od dzisiejszych pojemników. Owszem, wyglądają inaczej, ale sposób z ich korzystania pozostał właściwie bez zmian. W 2021 roku wszystkie dzwony, których MPO używało głównie w Śródmieściu, zostały zastąpione pojemnikami 1100 litrów.

- Pojemniki plastikowe prezentują się znacznie lepiej. Niestety są bardziej podatne na ewentualne uszkodzenia czy akty wandalizmu. Metalowe poprzedniki nie mają takich walorów estetycznych, ale były wytrzymalsze. W ich przypadku poważnym problemem okazywała się jednak wychodząca po pewnym czasie rdza – mówi Dariusz Wachnicki, dyrektor Działu Odbioru Odpadów MPO.

Fotografia przedstawia pojazd kontenerowy z urządzeniami typu HDS. Mechanika funkcjonowania maszyny nie uległa zmianom na przestrzeni lat. Auto było niezwykle uniwersalne i występowało z różnymi zabudowami. Żartobliwie nazywano je "4 pory roku", ponieważ służyło przy różnych pracach, we wszelkich warunkach atmosferycznych. Zimą, dzięki hakowi, samochód wciągał urządzenia do posypywania ulic solą, a wiosną i latem był wykorzystywany jako polewaczka.

Poniższa fotografia przestawia pojazd bezpylny, czyli potocznie „śmieciarkę”, z pojemnikiem SM-1100, tzw. „bóbr”. Niektóre modele posiadały półokrągłą klapę (metalową malowaną lub ocynkowaną). Pojemniki SM-1100 L w większości zostały zastąpione plastikowymi pojemnikami MGB-1100 L. Model metalowy dało się opróżnić jedynie za pomocą wideł. Plastikowy może być opróżniany tak jak poprzednik lub dzięki grzebieniowi, który zaczepia się za górny rant pojemnika. Modele z tworzyw sztucznych są znacznie lżejsze od metalowych poprzedników (różnica nawet 40 kg).

- Kiedyś załoga dostawała papierową trasówkę, realizowała odbiór, po czym wracała na bazę. Owszem, fizyczna trasówka nadal istnieje, jednak teraz przed wyjazdem z bazy obowiązkowe jest pobranie jej w wersji elektronicznej. Poza tym dochodzi jeszcze sprawdzenie, czy systemy wagowe i RFID (system zdalnej identyfikacji radiowej) są sprawne – dodaje dyrektor Dariusz Wachnicki.

Dzisiaj podczas opróżniania pojemnika pracownicy MPO nadzorują jego rejestrację. Na czym to polega? Prawidłowy odbiór jest sygnalizowany zapaleniem się zielonej lampki. Czerwona oznacza, że odbiór jest niezgodny z trasówką. Natomiast pomarańczowa kontrolka sygnalizuje, że odbiór odbył się bez rejestracji pojemnika (możliwy uszkodzony chip RFID lub pojemnik nie był przypisany do trasy). Poza tym każdy kurs wymaga zachowania sekwencji potwierdzeń, czyli rozpoczęcie trasy, wyładunek oraz zakończenie trasy. Pojazd - od wyjazdu do powrotu do bazy - musi być stale widoczny za pomocą GPS. Każda awaria lub zanik monitoringu skutkuje wycofaniem z eksploatacji.